اثر ذرت استیم فلیک و سویای اکسترود بر عملکرد، رشد شکمبه، تخمیر شکمبه و قابلیت جذب روده‌ای گوساله‌های شیرخوار  

مقدمه:

تغذیه‎ ی صرف شیر به گوساله ‏ها نه تنها سبب کاهش رشد فیزیولوژیکی پیش معده گوساله می‏شود بلکه وضعیت سلامتی گوساله را نیز دچار اخلال می‏کند. بدین منظور تغذیه خوراک جامد جهت فعالیت میکروبی شکمبه و توسعه‏ی آن در گوساله‏های شیری مهم است. بدیهی است که خوراک متفاوت، با نتایج متفاوتی همراه است.

به کارگیری ذرت پرک شده با بخار در خوراک آغازین به افزایش طول پاپیلا و با تولید پروپیونات در شکمبه همراه است و بازده خوراک و افزایش وزن روزانه (ADG)‏ را بهبود می‎بخشد. همچنین گزارش شده است، حضور سویای خام در خوراک آغازین به رشد ناکافی پایپلای شکمبه منجر می‏شود. استفاده همزمان از ذرت ذرت پرک شده با بخار به عنوان منبع انرژی و سویای اکسترود  به عنون منبع پروتئینی می‏تواند بازده انرژی و پروتئین را به ترتیب با تقویت ارزش تغذیه‎ای خوراک، بهبود ببخشد. در مطالعه‎ی Xie  و همکاران با استفاده همزمان از این دو منبع انرژی و پروتئینی در خوراک آغازین عملکرد، توسعه‎ی شکمبه، متغیرهای تخمیری شکمبه و قابلیت جذب روده گوساله‏های شیری  مورد بررسی قرار دادند.

مواد و روش:

39 راس گوساله‎ با متوسط سن 2 روز که با یک وعده آغوز و چهار وعده شیرانتقالی تغذیه شدند و سپس به سه تیمار، به مدت 150 روز، نسبت داده شدند:

• تیمار کنترل: تغذیه با جایگزین شیر به میزان 1.9% وزن بدن
• تغذیه آزاد با نصف حجم جایگزین شیر در تیمار 1 به همراه ترکیب 30.5% سویای اکسترود شده و 62.1% ذرت پرک شده با بخار در خوراک آغازین 
• تغذیه آزاد با ترکیب 30.5% سویای اکسترود شده و 62.1% ذرت پرک شده با بخار در خوراک آغازین

نتیجه و بحث:

هر 30 روز به عنوان یک دوره در نظر گرفته شد، بدین ترتیب 5 دوره در این آزمایش برای هر گوساله وجود داشت. وزن بدن و ADG در دو دوره‏ی 2 ام و 3 ام برای تیمار کنترل از همه بیشترین بود. با این حال وزن انتهایی دوره، در تیمارها متفاوت نبود. این موضوع می‏تواند به دلیل استرس از شیرگیری گوساله‏ها باشد. همچنین گزارش شد با آنکه مصرف ماده خشک روزانه در تیمار 3، در دوره‏ی 3 ام تا 5 ام از دیگر تیمارها بیشترین بود، اما بازده خوراک کمتری را از دوره‎ی 2 ام تا 5 ام داشت.

کل VFA موجود در شکمبه می‏تواند به دلیل نشاسته، مواد جامد مصرفی و تخمیر مواد آلی توسط میکروب‏های شکمبه به وجود آید. بنابراین، این شاخص در گوساله‏های تغذیه شده با تیمار کنترل، حداقل است. در شکمبه نسبت مولی پروپیونات با کربوهیدرات‏های غیر الیافی کنسانتره‏ی استارتر، مرتبط است. فلذا گوساله‏هایی که بیشترین مصرف ماده خشک را داشتند (تیمار 3)، از غلظت بیشتری پروپیونات و بوتیرات برخوردار شدند. گزارش شده است که بوتیرات و تا حدی پروپیونات به عنوان منبع انرژی اپیتلیوم شکمبه مورد استفاده قرار می‏گیرد و متعاقبا بیشترین تاثیر را در توسعه‏ی اپیتلیال شکمبه خواهند داشت. از این رو مصرف خوراک بیشتر در این مطالعه برای تیمار 3، افزایش وزن خالی شکمبه و طول، عرض، ضخامت و تراکم پاپیلا را توجیه می‎‏کند.